Budzicie się a jedyne co pamiętacie to sen, bardzo dziwny sen. Tysiące czarnych postaci bez szczególnych rysów twarzy zmierza w tym samym kierunku. Wokół roztacza się ciemność. Idziecie za nimi aż wreszcie trafiacie do ogromnego wąwozu którego nie widać dna. Zatrzymujecie się na krawędzi lecz postacie nie zwalniają jakby przepaści nie było i znikają w jej głębinach. Dziewczyna stoi obok was, wcześniej jej nie dostrzegaliście. Wskazuje na postacie.
-To ludzie. - mówi, po czym pokazuje wąwóz - To koniec.
Stoi chwile milcząc po czym pyta o marzenie. Gdy jej odpowiadacie wskazuje na ledwie widoczny zarys wytyczający drugi brzeg wąwozu.
-Tam jest nieśmiertelność. - po czym staje obok cienkiej starej kładki której wcześniej nie widziałeś. - To jedyna droga idź gdyż dzięki temu spełnisz swe marzenia.- Kładka skrzypi, ale ty ruszasz w bardzo długą drogę.
I nic więcej, coś straciliście czujecie to, coś się wydarzyło a wy tego nie pamiętacie.
Gdy coś umiera coś się rodzi, tak jest i będzie zawsze
Podążaj do celu lecz uważaj przyjacielu gdyż jeśli się zachwiejesz spadniesz.
Te słowa wybuchają w waszej głowie i znikają.
